I. is ernstig ziek. Ziek zijn kost geld, veel geld. Maar dat ze daarbovenop nog eens duizenden euro’s aan de belastingen moest betalen, dat kan er bij haar niet in. Ze schreef ons een brief, waar ze haar verhaal doet.
Laat ik me voorstellen. Ik ben I., 58 jaar en heb twee volwassen kinderen. Eind 2014 kreeg ik de diagnose ‘Ziekte van Kahler’, nadat ik me al een hele tijd moe en futloos voelde en de hele tijd ziek was. De ongeneeslijke ziekte van Kahler, ook multipel myeloom genoemd, is een ziekte van het beenmerg dat invloed heeft op de stevigheid van de botten. De ziekte komt meestal voor bij ouderen (70-80 jaar), dus ik was met mijn 55 jaar veel jonger dan gemiddeld voor deze ziekte... Oneerlijk.
Een klein lichtpuntje was dat men mij zei dat de ziekte ‘slapend’ was. Ik kon misschien 5, 10 jaar verder zonder echt grote ingrepen te moeten doen. Wel moest ik maandelijks naar de dagkliniek, waar ik een infuus kreeg om mijn immuunsysteem te versterken.
April 2017. Ik moet op controle. Men doet een scan en een beenmergpunctie. Pijnlijk is het sowieso. Nog pijnlijker is de diagnose: kanker, mijn wereld stort in elkaar. De ziekte is ‘wakker’. En dat na 2 jaar al. ..
Ik heb twee kinderen, op dat moment 19 en 21 jaar. Ik heb geen andere keuze dan te vechten. Medicatie innemen, infusen laten zetten in het ziekenhuis, spuiten zetten tegen flebitis, chemo,... alles wat nodig is en wat zou kunnen helpen. Ik wil me sterk houden.
18 september 2017. Ik moet binnen in het ziekenhuis voor een opname. Men gaat een stamceltransplantatie uitvoeren. Ik verblijf enkele weken in het ziekenhuis, waarvan de laatste in quarantaine. Zoals de meeste mensen met kanker, heb ook ik heel wat bijwerkingen. Ik voel me ellendig, mijn haar valt uit. Mijn kinderen moeten het huishouden doen. Misselijk. Uiteindelijk val ik 1 jaar op de mutualiteit. In april 2018 ga ik terug aan het werk. Deeltijds weliswaar. 20 uur per week. Ik werk als administratief bediende bij de meubelketen IKEA, waar ik al 36 jaar in dienst ben.
2019. Ik herval. Waarom? Waarom ik? Ik moet weer even wat gas terugnemen en val weer enkele maanden volledig op mutualiteit. Men gaat een nieuwe techniek proberen: Immunotherapie. Deze slaagt bij vele mensen blijkbaar goed aan. Zal dit bij mij ook zijn? Angst. Verder dit jaar kan ik gelukkig weer halftijds aan het werk. De immunotherapie slaat goed aan. Hoop.
Oktober 2019. Ik krijg mijn belastingbrief, aanslagjaar 2018. Ik werkte dat jaar deeltijds. Ik moet betalen. Zo’n 2000 euro. Verbijsterd staar ik naar de brief. Ongeloof. Ik bel naar de mutualiteit. Zij houden bijna niets af van RSZ, Bedrijsvoorheffing,.. Ik bel hen op, maar dit is de procedure: de mutualiteit houdt maximum 10% af. Veel te weinig.
Oktober 2020. Zelfde verhaal. Deze keer moet ik 3113,50 euro betalen. Ongeloof en kwaadheid nemen de bovenhand. Schandalig vind ik het. Wie in België ziek is en wil werken, wordt 2 keer gestraft.
Het eerste jaar dat ik ziek was, heb ik 7000 euro van mijn spaarrekening moeten halen. Gelukkig had ik een spaarrekening waarop ik kon terugvallen. Wanneer je op mutualiteit valt en thuis zit, komen er zeer veel kosten op je af. Niet alleen kosten die gelinkt zijn aan je ziekte zoals medicatie, dokter, ziekenhuisopnames, etc., maar ook je inkomen daalt. Anderzijds stijgen de kosten die je thuis hebt. Als je meer thuis bent (zoals vele mensen nu met de coronacrisis), verbruik je ook meer. Je eet en drinkt meer, je verbruikt meer elektriciteit, gas, internet,… De kosten lopen snel op.
Dit jaar, 2020, werk ik ook halftijds. Als de trend van mijn belastingen aanhoudt, kan ik ervan uitgaan dat ik ook volgend jaar 3000 euro zal moeten betalen. Dat zou willen zeggen dat ik op 3 jaar tijd zo’n 8000 euro (!) aan belastingen zal betaald hebben. Dit alles naast de kosten van mijn ziekte en de vaste kosten thuis natuurlijk.
Wat de toekomst mij brengt, weet ik niet. De immunotherapie die ik momenteel krijg, loopt maximum 2 jaar. Deze behandeling stopt in november 2021. Wat dan? Wat als ik dan nog eens herval? Onzekerheid troef.
Ik ben lang niet de enige die in deze situatie zit. Iedereen die ziek is en werkt, wordt momenteel in België enorm gestraft. Financieel bedoel ik dan. Ik heb het geluk dat ik via mijn werk nog een ziekteverzekering heb, maar hoe dan ook dekt deze lang niet alles.
Financieel gezien kan je beter sterven, dan vechten.
Ons huidige belastingsysteem is niet rechtvaardig. Hopelijk kan mijn verhaal, en dat van vele anderen, bijdragen aan een meer rechtvaardige visie en gaan de ogen van onze politici eens open. Want wat mijnheer de minister, als uw vader of moeder dit overkwam?
I.D.
