Op vijf jaar tijd verdrievoudigde de kansarmoede in Vilvoorde. Toch trekt het stadsbestuur niet aan de alarmbel. De aangekondigde meerjarenbegroting zorgt niet voor de broodnodige breuk. “Wat blijft er over van de belofte om van de strijd tegen kinderarmoede de absolute prioriteit te maken?”, vraagt gemeenteraadslid, Sander Barrez (PVDA), zich af.
In het Vilvoords bestuursakkoord stond het nog zo mooi aangekondigd: “Voor de coalitiepartners is het een prioritaire opdracht om de armoede in het algemeen en bij kinderen in het bijzonder aan te pakken.” Of nog: “De strijd tegen kinderarmoede moet dé absolute prioritei
t zijn in het Vilvoords armoedebeleid.” Toch maakt het Vilvoordse stadsbestuur in zijn meerjarenbegroting geen breuk met het gevoerde beleid. Van duidelijke beleidsmaatregelen of een plan van aanpak om de armoede terug te dringen is er voorlopig geen sprake. Dat staat in schril contrast met de noden. Jaar na jaar stijgt de kansarmoede in Vilvoorde. In 2012 ging het om 5,8% van de bevolking. Vijf jaar later gaat het om 17,7%. Dit is maar liefst een verdrievoudiging.
Geen woorden, maar daden
“Armoede wordt in woorden wel naar voren geschoven als prioriteit, maar dat komt niet overeen met de hoeveelheid middelen die ernaartoe gaan,” aldus Sander Barrez, Vilvoords gemeenteraadslid voor PVDA. Het is tijd om het geweer van schouder te veranderen. Zelfs in Antwerpen slaagt het bestuur er in om de leeflonen onder de armoedegrens bij te passen. Waarom kan dat niet in Vilvoorde?
Verder stond in het bestuursakkoord: “De coalitiepartners kunnen niet leven met het idee dat kinderen zonder eten naar school gaan. We doen er alles aan om de legebrooddozenproblematiek aan te pakken.” Ondertussen hebben diezelfde coalitiepartners er wel geen problemen mee dat verschillende Vilvoordse scholen een taks heffen als je een boterham wil eten tijdens de middagpauze. De logica is zoek. We hebben adequate maatregelen met ambitie nodig om de armoede terug te dringen.
Woonbeleid op maat van het grote geld
Het woonbeleid toont nog scherper aan waar het Vilvoords stadsbestuur naartoe werkt. Bouwpromotoren zoals Matexi krijgen alle ruimte om onbetaalbare luxeflats neer te poten in Vilvoorde. Deze politiek drijft de koop- en huurprijzen van alle woningen op. Ook deze legislatuur wil het stadsbestuur een goede 10 miljoen euro investeren in 'stadsvernieuwingsprojecten'. Van dit budget hoopt het bestuur een goede 8 miljoen euro te recupereren. Ondertussen staan de sociale woningen te verkommeren en staan vele mensen voor jaren op een wachtlijst. Deze sociale nood zorgt ervoor dat de concurrentie voor het vinden van een betaalbare woning nog toeneemt. De wooncrisis neemt toe en het stadsbestuur staat er bij en kijkt er naar. Geen maximum huurprijzen. Geen normen wat het aantal sociale woningen betreft bij nieuwbouw. Weinig tot geen investeringen in de sociale woningen.
